Тангри ажри.

    Бир киши вафот этиб, Тангри қаршисида унинг савол-жавобига рўбарў бўлди. Тангри унга узоқ вақт тушуниксиз разм солди ва ўйчан жим қотди. Одам чидаб туролмади ва сўради:
-   Эй, Парвардигорим, менинг ажру-хайрим не? Нега сукутдасан? Ахир самовий неъматга, аршу аълога муносибман. Мен азоб чекдим!-фахр ила деди бу одам.
    -Қачондан буён,- ҳайратланди Тангри,- азоб-уқубат хайр учун хизмат саналади?
    -Мен жулдур-жамоқ кийдим -ўжарлик билан деди одам,- қотган нон ва қуруқ нўхот едим, аёлларга қиё боқмадим. Ўз жисмимни рўза ва тиловатларга ундадим...
  -Шунга нима?- деди Тангри.-Сенинг азобланганингни тушуняпман, бироқ айнан нима учун азоб чекдинг?
   -Сенинг шарафингга,- ўйламасдан жавоб қилди киши.
   -Демак, менинг шарафим шундан иборат эканми?- ғамгин табассум қилди Тангри.- Англашиладики, мен одамларни оч-наҳор юм қақшатиб, уларни жанда кийимлар кийишга мажбурлайман ва ишқ лаззатидан маҳрум этаманми?
Атрофга сукунат чўкди. Тангри одамга ҳамон ўйчан боқишда давом этарди.
   -Менинг хайру ажрим нима бўлади?-ўзи ҳақида эслатди одам.
   -Азоб чекдим, дейсанми,- жимгина сўз қотди Тангри.-Сенга оддийгина қилиб қандай тушунтирсам? Мисол учун ўзингдан олдин бир дурадгорни кўрдинг. У бутун умр уйлар қурган,
иссиқ- совуқда, баъзида оч ҳам қолган ва доим бармоқлари дарз еб, шу орқали азоб чеккан. Лекин у барибир уйлар қурган. Сўнг эса ўз меҳнатига яраша ҳалол ҳаққини олган. Сен эса, тушуниладики, бутун ҳаётинг бўйи бармоқларингга нуқул болға билан дарз едиргансан, холос.
Тангри бир лаҳза жим бўлди...
-Қани қурилган уйлар! Уйлар қани, сўраяпман мен?!