Очкўзлик гиёҳи

Япониянинг чекка шаҳарларидан бирида эр-хотин яшашаркан, уларнинг кичикроқ хусусий меҳмонхоналари ҳам бор экан. Ундаги хоналар ҳеч бўш ётмасди, саёҳатчилар ва савдогарлар доим тунаб ўтишарди. Оилада доим етарли пул бўлиб, улар бундан нолишмасди. Қашшоқ қўшниларининг уларга ҳасад аралаш боқишлари аёлнинг завқини келтирарди. Ўзининг устунлигини атрофдагиларга кўз-кўз этиш унга хуш ёқарди.
Бир куни меҳмонхонага бир одам қадам ранжида қилди. У савдогар эди, у елкасига мол тўлдирилган хуржунни осиб олганди - ипак, олтин, кумуш, чинни тўлдирилган тугунларни.
Хўжайка аёлнинг кўзлари ярқ этиб чақнади: шундай хазина ёп-ёнингда! Қўл узатсанг кифоя!
У бу моллар ҳеч қачон уники бўлмаслигидан аламли хўрсинди. Аёл хаёлига келган осий ўйларини эри билан бўлишди. "Хуржунларини бизга бера қолсайди!" - орзудан эртикиб сўзлади у. "Мўғай деган бир ўт бор. Уни кимки истеъмол қилса, бир дамга эсини йўқотади. Балким бу гиёҳдан татиган меҳмонимиз кечки овқатдан сўнг эртасига кимлигини, қаёққа йўл олганини, бу хуржунлар уникими ёки бизникими, англаб етмас," - деди эр.
Аёл ўша ўтни юлиб келишга отилди. У меҳмонига тортадиган барча егуликларга бу гиёҳдан солиб чиқди. У эса эснай бошлади. Ёлғиз қолдиришларини сўради, чунки уйқудан кўзи илинай деганди.
Аёлнинг эрталабгача сабри чидамади, у зудлик билан тугунларни очиб, ясанишни истарди.
Тонг саҳар у меҳмоннинг хонасига суқилди, бироқ эшикнинг қулфланмаганини пайқади. Уни бир силтаб очди, хонанинг ичи бўм-бўш эди. Аёл тугунларни излашга тушди, аммо меҳмондан ҳам, унинг юкларидан ҳам бирор асар қолмаганди.
Бека ерга ўтириб, йиғлашга тушди. Ёнига эри яқинлашди:
-Хўш, нима бўлди? Кечки овқатга ҳам зап уриндинг. Ишқилиб савдогар хуржунларни унутибдими?-дея сўради эркак.
-Йўқ, уларни унутмабти. Қуриб кетгур, кечаси еган-ичгани ва тунагани учун бизга пул тўлашни эсидан чиқазибти...