Аёл ва кўза

Бор экан-да, йўқ экан, каттакон икки кўзали кекса бир хитой аёли яшаган экан. Уларни аёл елкасидаги обкашга илдириб оларкан. Бирисида ёриқ бўлиб, иккинчиси бус-бутунлигидан манзилга қадар сувни тўлиқ ҳолда сиғдираркан. Дарёдан аёлнинг уйига қадар бўлган узун йўлда ёриқли кўзадаги сув яримлаб қоларди. Икки йил мобайнида доим шу ҳол такрорланди: кекса аёл фақат бир ярим кўза сув келтирарди.
Шубҳасиз тўлиқ кўза ўз ишидан ғурурланарди, бечора ёриқли кўза эса ўз камчилигидан уяларди ва ясалганидан кўра ишни ярмига уддалаётганидан қайғуга чўмганди. Ўтган икки йил унга ўзини мутлақо яроқсизлигига ишонтирди, кўза кекса аёлга мурожаат этди:
-Ёриқ эканимдан ниҳоятда уятдаман, уйинг томон йўл бўйи ундан сув тўкилиб боради.
-Сен тарафдаги йўлда гуллар ўсганини, бошқа кўзанинг тарафида ҳеч нима унмаганини фаҳмламадингми? Сен томондаги йўлга гул уруғи қадаганман, чунки камчилигинг ҳақида билардим. Демак, ҳар сафар уйга қайтганимизда сен уларни суғорасан. Икки йил бўйи мен жилвакор гулларни кесиб, столни безадим. Агар сен шу ҳолингда бўлмаганингда, бундай гўзаллик асло рўй бермасди ва хонадонимизга шодлик ҳам келмасди.

Ҳар биримизнинг ўзимизга хос иллат ва нуқсонларимиз бор. Бироқ ҳаётимизни қизиқарли ва арзирли этадиган ёриқликлар ҳам мавжуд. Шунчаки кишини қандай бўлса шундай қабул қилиб, унда фақат яхши томонларни кўриш лозим.