Ҳаёт ҳақида ривоят

Бир одам ҳақида шундай ҳикоя бор, у болалигида кўчада сайр қилаётиб,тўсатдан деворни ва ундаги яшил эшикни кўриб қолади ("Девордаги эшик"-Герберьт Уэлсс ҳикояси). Бир тортганидан у енгил очилди. У ичкарига кирганда боғни, ҳа, гўзал бир боғни кўрди. Ҳали болалик умрида бунақасини учратмаганди: унда ноёб гуллар ўсарди, антиқа жониворлар ўйнашарди, ғайриоддий қушлар сайрашарди ва ғайриодатий меҳрибон аёллар пешвоз чиқиб, унга тавозе қилишарди. Худди тушда кўргандек у жойдан кетди - зотан у сеҳрли боғни тарк этишни ҳеч истамасди, шунда боғнинг посбон аёллари унга шундай дейишди: " Қачонлардир сен ҳузуримизга қайтасан- аммо фақат, агарда буни ўзинг ҳоҳласанг."
Орадан кўп-кўп йил ўтгач, у талаба бўлганида, ўша кўчадан ўтаётганида, аллақачон унутилган ўша деворни ва яшил эшикни кўрди. У ҳайдовчига"Тўхтатинг!, "-деб бақирмоқчи бўлди, кейин эса ўйга тушди:" Имтиҳонга, институтга кеч қоламан. " Ва йўлда, ўйда давом этди:"Ҳали қайтаман, албатта бу эшикни тақиллатаман." Бироқ қайтганида у бу деворни кўрмади, уйлар бор эди, девор ҳам, лекин эшикли кулба кўринмасди. Бундай ҳол худди шу тарзда ҳаётида бир неча бор такрорланди. У қаёққадир ишлари юзасидан шошганида тўсатдан кўз ўнгида девор ва боғга етаклайдиган сирли яшил эшик пайдо бўларди. Ва у ўз ўзига дерди: "Мана у! Ҳозир вақтим зиқ, шошишим керак, қайтишда кираман." Лекин қайтишда бу йўл йўқ эди. Кейин эса у кексайгач, дабдурустдан бекорга шошилганини англади, бунинг ҳаммаси бўм- бўш манзара эди, у нуқул арвоҳнинг изидан қувиб, асосий бахтини қўлдан чиқазганди. Шунда у тун чоғи азобга тўлиб ташқарига чиқди, ўша девор ва ўша эшикни кўриш умидида кўча тентиради. Саҳарда эса уни қоронғида ўрага йиқилиб ўлгани ҳолда топишди.
Бу бизнинг ҳаётимизга тегишли ривоятдир.

Александр Мень, руҳоний