Сарвиқомат дилбар бўл

Бу воқеа узоқ вақт илгари рўй берганди. Ёшим 16 ё 17 да эди. Мен Москва метроларидан бирида тренировка машқларидан сўнг жуда ҳориб, эзилиб қайтаётгандим, бир чеккага чўккаладиму, шу кўйи қунишдим... Полга кўз тикдим. Ёнимда бир эркак киши ўтирарди, у ширакайф эди. Унинг нигоҳи менга қадалганини сездим. 

"Унга нима керак ўзи?" Миямда бу савол чарх айланди. 

Тўсатдан! у меҳрли овозда сўйлай кетди: 

-Агарда бир қоидани ёдингда тутсанг, барчага бирдек ёқадиган аёлга айланасан: Доимо, ҳатто! бир ўзим танҳо ёлғизман, мени ҳеч ким кўрмаяпти деб ўйлаганингда ҳам, билиб қўй,шу онда, балким ҳозирнинг ўзида орзуингдаги йигит сенга тикилиб турган бўлиши мумкин, шу вагоннинг ўзидаёқ у сенда биринчи кўриши мумкин нарса - сўниқ нигоҳли чеҳранг, кўзларингдаги ёвузлик, норозилик ифодаланган қимтилган лабларинг бўлади. Унга қараган заҳотинг қаддингни тўғирлашга тушасан, кўзларингда учқун ёнади, бироқ энди кеч бўлади. У ёнингдан шунчаки ўтиб кетади, чунки у сенда илк бора ҳорғин ва зерикарли кампирни кўриб бўлди. 

Мен бу сўзларни бутун умр ёдда сақладим. Ростдан ҳам мен ҳайрат уйғотишни истаган кимдир мени шу пайт зимдан кўриб турган бўлса-чи, фарқи йўқ, у аёлми ё эркакми, балким у менга иш берадиган раҳбар ходим ёки оддий йўловчи. 

Ва бу сўзларни хотирамга муҳрлаганим асқотди... 

Аслида ҳам шундай бўлиб чиқди. Турмуш ўртоғимни аэропортда жомадонларни нафисомуз итариб кетаётганда учратдим. Пошнали пойабзалда гоҳ у оёғим, гоҳ бу оёғим билан уни суриб қўярдим. Лаънати бу ғалвали вазиятда юзимга табассум ҳам югуртиргандим (аравачалар етмай қолганди). Мен эса ўзимдан хурилиқо ясаб юкларимни тепкилашга мажбур эдим. Бу томоша мени кўп йилларга севдирди, ... биз у билан мана 20 йилдан ортиқ вақт биргамиз. Ўшанда у ўртоғини аэропортда кутиб олишга чиққан ва ойнали девор ортидан мени кузатиб турганди. 

Аёллар! Шуни ёдингизда тутинг, ваннада оёғингиздаги тукларни тозалаётганингизда ҳам сизни сиртдан "яширин камера" кузатаётган бўлиши мумкин. 

Е. Платонова