Орзудан ташқари хотима

90 йил аввал, 1932 йилнинг 8 июлида Александр Грин (Гриневский) вафот этди. У Старий Қрим шаҳрида ҳаётдан кўз юмди.
Бадқовоқ, одамови, ароққа муккасидан кетган, ҳаётийликка киришиб кетишга нўноқ бу шахс ўз асарларида ("Алвон елканлар", " Олтин занжир", "Соҳил бўйлаб чопаётган қиз") шўролар воқелигига тўғри келмайдиган мутлақо ўзгача романтик оламни яратарди.
Сиёсий ва адабий тортишувлардан ўзини четга тортганидан у шу қадар ҳамкасблари диққат-эътиборидан тушгандики, ҳатто ёзувчилар Уюшмаси унинг хотинига икки ой олдин эри вафоти муносабати билан таъзия мактубини йўллаганди.
Константин Паустовский ёзувчи Гриннинг сўнгги кунлари ҳақида шундай ёзганди: "Жудаям ёлғиз, инқилоб чўққисига чиққан йилларда қулоқ тутилмаган адиб умрининг охирги йилларида одамларга нисбатан чексиз соғинч билан яшади. У унинг китобини мутолаа қилган биргина кишини бўлса-да, ҳузурига бошлаб келишларини ўтиниб сўради,  унга миннатдорлик сўзларини айтмоқчи, кимлар учун ишлаганини кўриб, кечиккан қувонч ҳиссини туймоқчи эди. Бироқ кеч бўлганди. Ҳеч ким ланж, темир йўллардан йироқ чекка бир шаҳарга келишга улгурмади.
Грин ўз каровотини дераза ёнига қўйишни сўради ва нуқул тоғларга кўз тикиб ётди. Балким тоғ уфқидаги ложувард ранг унга  севимли ва тарк этилган денгизини эслатгандир. Фақат икки аёл, икки соддадил одамлар ўша кунлар Гринннинг ёнида бўлишди- хотини ва кекса онаси. "
Александр Грин 51 ёшида вафот этади. Дафн жойида унинг "Соҳил бўйлаб чопаётган қиз" романи қаҳрамонлари иштирокида ёдгорлик ўрнатилган.