Sep 12, 2024
Ойиси ва дадаси ёлғиз ўғилларини ҳар йили ёзда бувисиникига олиб боришарди. У улғайгач, ота-онасига деди: "Мен энди каттаман, ёш боладек кўришларингга ҳожат йўқ. Ўзим ҳам бувимникига бора оламан."
Бироз тортишувлардан сўнг ота ва она кўнди.
Мана улар вокзал йўлкасида туришиб, фарзандларини кузатишмоқда. Сўнгги йўл-йўриқларини беришмоқда. Ўғил эса уқтиришдан ҳормайди: "Ҳа, биламан, биламан, 100 марта такрорладинглар ўзи..!" Шунда ота дейди: "Ўғлим, нимадандир тўсатдан қўрқсанг, ёки ўзингни ёмон ҳис этсанг , шу сенга..." ва ўғлининг чўнтагига ниманидир солди.
Мана болакай йўлга тушган шитобли вагон ичида, деразадан боқиб, олисларга разм солмоқда. Атрофида эса одамлар.. нотаниш... бир бирини итаришади... шовқин қилишади.. киришади..
чиқишади... кузатувчи унга бехосдан дакки беради... кимдир унга ўқрайиб қарайди, ва йигитча бундан ўзини нохуш ҳис эта бошлади, бу ҳиссиёт бадтардан бадтар кучайиб борарди...
Бироздан сўнг вужудини қўрқув эгаллади. У бурчакда ғужанак тушди, кўзидан ёш дув-дув тўкилди. Шунда чўнтагида отасидан нимадир борлиги ёдига тушди.
Титроқ бармоқлари билан қоғозни пайпаслаб очади, унда эса бундай ёзилганди: " Ўғлим, мен қўшни вагондаман."..
