Ҳоҳиш сўнади

Кўп йиллар муқаддам, ўта закий бувим ҳаётлик чоғида Пасха байрами арафасида деразага штор, яъни пардани илишга куймаланаётганимизда бир ажойиб гапни айтганди... 

Ўшанда пардалар янгича русумда эди: қияли ламбрекенли, ингичка ғалтакли ва яна алламбало безак-пардозлари билан эди. Улар нуқул карнизга илинивермай, бошимизга қуларди... биз сўкиниб хуноб бўлардик, кулардик, яна ишга уннардик.. 

-Яқин яқингача мабодо шундай пардаларим бўлганда шифтгача сакрардим,- дея сўз қотди бувим,- ҳозир эса зиғирча ҳам ҳоҳиш йўқ.. 

У кетаркан, қизларим, ҳоҳиш йўқоларкан. Барчасига нисбатан. Нарсаларга ҳам, одамларга ҳам... 

Бундай истак борлигида ҳаммасини қилинг. Майда- чуйдага ҳам пулни аяманг- уни тўпламанг. Ўша майда чуйда қувонч олиб келади, йиққан маблағинг эса буни татитмайди. Нимага ҳам йиғардинг? Ўлимлигинггами? Ҳали ҳеч кимса кўмилмай қолмаган... Шодлик бор экан, шодланинг... Ҳоҳиш борлигида, севинг... Шундай дам келадики, бирор ўзганинг меҳрини ҳам истамай қоласан.. Ҳеч нима истамайсан... 

Афтидан табиат бизни бирор ашқал-дашқал, одамларга ёпишмасдан тинчгина кетишимиз учун атайин шундай қилади... Мана мен энди кетишга тайёрман... 

Агарда сизнинг ёшингизга қайтганимда бир куннинг ҳузури билан яшардим, ва ҳар бир истагимга шодланардим... 

Бувим аллақачон омонатини топширган. Мен эса айнан шундай яшайман: бир куннинг завқи билан, ва ҳар бир ҳоҳишимга хурсандман...

Лиля Град