Ҳаётнинг чечаги

Мен болалар уйида фаолият юритаман. Бизда бир ёқимли қизча бор эди. Аммо уни боқиб олиш истагида бўлган бирор киши учрамаётганди. Шу зайлда бир куни уни олиб кетишга бир эр-хотин келди. Кўринишидан улар башанг ва ўзига тўқ инсонлар эдилар. Яқинда биз қизчани топширган ўша оиладан, тўғрироғи эрдан мана бу мактубни олдим. Бу жудаям қизиқ воқеа эканидан уни сиз билан бўлишаман.
"Оиламиздаги фарзандларимиз балоғатга етишган ва улар биздан алоҳида яшашади. Хотиним билан яна бир ажиб мўъжизани тарбиялаб улғайтириш ҳоҳишида эдик. Биз болалар уйига борганимизда жудаям чиройли қизчани кўрдик. Ходимлар уни даставвал меҳмонга олиб кетишни маслаҳат беришди, яъни уни боқиб олиш керак ёки керакмаслигини ўшанда тушуниб етишимиз мумкин эди.
Қизча хонадонимизга келганида бизга дарров боғланди, бир неча кун ўтгач бизни дада, ойи деб чақира бошлади. Айниқса турмуш ўртоғим билан муносабати ниҳоятда илиқ эди. Тўнғич фарзандларимиз ўғил эди, бу эса қиз бола бўлиб, буни аллақачонлардан буён орзу қилардик.
Лекин мен ўзимни негадир алланечук ғаш сезардим. Мен бу қизчани яхши кўрмаслигимни, унинг бизга бегоналигини ҳис этаётгандим. Ва хотинимга бу ғоя ёмонлигини айтдим. Менингча, уни изига қайтариб олиб бориш керак эди. Биз бошида у билан жанжаллащиб ҳам қолдик. Хотиним бола у билан қолишини, уни ўз туққан фарзандидек кўраётганини уқтириб, фикрида қатъий туриб олди. Аммо менинг узоқ жаврашларимдан сўнг бошқа танлов топа олмай у таклифимга кўнди.
Эртасига шу пайтга қадар қизчага сотиб олган нарсаларни бир жойга йиғдик. Хотиним йиғларди. Мен ўзимни айбдор ҳис эта бошладим, бироқ ўзимни енга олмасдим. Рафиқам мен билан бирга бормаслигини, бу қарор менга тегишли эканидан, ҳаммасини ўзим ҳал этишим лозимлигини айтди. Биз болалар уйига яқинлашаётганимизда қизча бирданига йиғлашга тушди, у нималар рўй бераётганини тушунаётганди. Мен ҳатти-ҳаракатимга шубҳа қила бошладим.
Машина эшигини очганимда, қизча югуриб келиб, мени қучоқлаб олди ва деди: "Дада, дадажон, мени ташлаб кетманг."
Мен бу ҳолда азбаройи йиғлаб юборай дедим ва қандай мудҳиш хатога йўл қўяётганимни англадим. Қизчани дарҳол машинага қайта ўтирғизиб, уйга қайтишимга шу сабаб бўлди.
Уйга биринчи бўлиб мен қадам босдим. Хотиним менга қиё ҳам боқмади. Аммо қизимиз "ойи, мен уйдаман, ойи"-деб хонага ҳайқириб кирганида у ўша онда юмшади. Улар қучоқлашишиб йиғлашарди. Бундан кўнглим эзилди, ва сал қолса умримдаги энг даҳшатга хатога йўл қўйишим мумкинлигини тушунгандим.
Ҳозирда бизда ҳаммаси жойида. Қизим катта бўляпти. У билан хотинимдан ҳам кўра кўп вақтни бирга ўтказаман. Хуллас у билан тил топишиб кетдик. Кичкина маликанг бўлиши нақадар ёқимли.
Буларни менга ўхшаб хато содир этмасликлари учун сўзлаяпман, шунга ўхшаш нимадир қилишмоқчи бўлишса обдон ўйлаб кўришсин. Болалар- ҳаётнинг чечаклари, у сенингми ёки бировнинг фарзандими, бу муҳим эмас. "