Асрга татигулик йил

Бир аёл ишини ёмон кўрарди.
Уларга янги бошлиқ келди, феъли оғирравон одам. У ходимларга босим кўрсатиб, заҳарханда пичинг қиларди: "климакс ёшида кишини қайта ўқитиб ўргатиб бўлмайди", танбеҳ берарди, ва ким нима деяётгани, қандай хатога йўл қўйгани ҳақида унга оқизмай томизмай дарак беришларини талаб қиларди. Вазият ниҳоятда оғирлашди. Ҳеч нима қилиб бўлмасди- бошлиқ компания корчалонининг қариндоши эди. Аёлга эса нафақага чиқишига атиги бир йил қолганди. Ишдан бўшаш эса ақлсизлик эди, бу аҳмоқона қарор бўларди.
Аёл шундай йўл тутиб қўя қолди: тақвим тутди. Ва унда кунларни ўчира бошлади, кун ўтдими - уни ўчирарди. Яна бир кун ўтса, тағин ўчирарди. У шу тариқа нафақага чиқишни кутарди. Ниҳоят ўша кун етиб келди. Ахир қачондир халослик куни барибир келади. Аёл эса аянчли даражада қариганди, ўзини гўё нимталанган ҳис этарди, зўрға қадам босарди. Ажинлар, асабий таранглик... Нафақага чиқиш қувончидан асар ҳам йўқ! Чунки у қамоқхонадагидек яшарди. Ўз умрини қатл этарди- ҳар бир кунни ўчирарди. Яхши воқеаларни кўрмасди, ахир яхшилари ҳам бор эди.
Ишхонадаги ҳамкасблар. Миннатдор мижозлар. Ишининг натижалари аъло эди. Ёш мутахассисларни ҳам ажойиб ўқитаётганди. Муҳими баҳор, ундан кейин ёз, сўнгра олтин куз ёмғирли, кетидан қиш оқ қорли , сўнг эса дарахтлар яна ниш уриб, гуллар чаппар очиларди... Эри, ўғли, мушуги, дала ҳовли, кино, қаҳвахона, сайру сафарлар - булардан бирор нима қолмади. Бирорта ҳам яхши эсдалик йўқ. Фақат мунгли орзиқиб кутиш, ҳаёт варақларини йиртиш. Мияда бир хаёл: "вақт тезроқ ўта қолса эди!"
Вақт ўтади. У шиддат билан ўтади. У билан қўшилиб биз ҳам ўтамиз. Бизнинг умримиз кунлардан иборат, унда яхшиси ҳам, ёмони, ёруғи ҳам бор, лекин аёл бирор яхшисини кўрмасди. Ҳаётини ўчиришда давом этарди. Аслида ишдан кетиши керак эди, таваккал қилиши, худди қамоқхонадан қочгандек озодликка талпиниши лозим эди. Ёки яхши томонларни кўра олиб вазиятни бор ҳолича қабул қилиш керак эди. Тўкис умрни кечириш керак эди. Бошлиққа эса бу гапларни юзига сочиш ўринли эди: "ҳазил мазаҳингизни йиғиштиринг!" Ишдан ҳайдаса ҳайдай қолсин. Бироқ бу рўй бериши мумкинмас. Чунки бундай бошлиқлар қўрқоқ бўлишади.
Бошлиқни ҳам айнан у нафақага чиққан кун жойидан бўшатишди. Тақвимча битди. Бир йил ўтди. Умрнинг бир йили... Кунларни санаб, ўчириб ташлаш шартмас. Ва вақт тезроқ ўтса эди деган илтижо ҳам бемаъни. У шундоқ ҳам кўз юмгунча ўтади, кетади...

А. Кирьянова